Friday, January 8, 2016

Kaasupan Kunti

Kajadian ieu geus rada lawas, tahun 1988 mangsa uing ngalaksanakeun KKN di Cicalengka. Harita sakelompok teh aya 8 urang mahasiswa ti rupa-rupa jurusan. Diantarana nu masih inget Ending ti Geografi, Esti ti FBS, Enung ti Kimia, Endang ti Matematika, Waqi ti OR, Aning ti PKN, hiji deui poho ngaranna, uing weh ti Biologi.
Ending mahasiswa anu pangawakanna sedeng, kulitna hideung, panon sipit, halisna kandel, teu weleh emut wae ari nyarita. Tapi mun gawe pang segutna. Esti mahasiswi, pangawakannana rada gendut tapi lincah, maklum mahasiswa seni. Sanajan gendut tapi lincah naker. Geulis, kulitna bodas, buukna sataktak, centilna moal aya duanana. Teu weleh seuri jeung ngomong song sompral. Enung mahasiswi kimia, pinter, geulis, buukna galing muntang, jangkung leutik, pinter ngaji jeung pinter masak. Endang mahasiswa matematika, saenyana mah geus jadi PNS ngan kuliah deui milu ka reguler, jadi salila KKN teh jarang milu kagiatan da kudu ngantor. Awakna cakeutreuk pendek, busekel, kulitna hideung, tukang heureuy. Kusabab mindeng balik tara milu kagiatan KKN, manehna ari jol deui ka posko KKN teh sok mawa burayot jeung opak! Aning mahasiswi PKN, urang Subang, teu bisa ngomong Cirebon aslina mah. Teu bisa ngomong sunda. Jelemana serius, tara ngomong lamun teu perlu. Hiji deui poho ngaranna, ngan nu jelas mahasiswi kulitna bodas ngeplak bodas, buukna lempeng diblow, someah darehdeh, amis budi.
Dina mangsa harita, di wewengkon anu dijadikeun tempat KKN teh masih sepi. Aya kana 12 km ti kota Cicalengka arah ka Curug Cindulang, belok ka katuhu mun teu salah mah Gadog ngaran desana teh.
Hiji poe balik ti bale desa anu jarakna kurang leuwih 3 km ti bumi Pa Lurah, kira wanci kasareupnakeun 7 urang ngabring bari sempal guyon. Kang Endang mah teu milu, da keur balik kudu ngantor tea. Esti mah komo mijah naker, bari rarangkendekan salila di jalan teh, bari hahaleuangan. Sakapeung nari bari leumpang, jaipongan atawa tari merak. Bari ngawih. Sakadang nyirihil seuri, maklum centil tea. Jalan anu kaliliwatan teh, mangrupa kebon awi jeung sawah lega naker. Geus digebes harita oge, Esti ulah mijah teuing bisi ku maonam! Eh, deu teu mengpan kalah beuki maceuh.
Kuring harita keur mahasiswa mah sok rada apal, lamun ngaliwatan hiji tempat atawa aya nu "kararitu" irung sok ngangseu bau hanyir atawa bau hangru bari bulu punduk carengkat. Harita oge kitu. Ngagebes Esti teh kusabab ngangseu hangru bari saliwatan ku panon katingali aya angin muter lebah dapuran awi.
"Hihihihi....kalem we atuh Deny, ngarah teu karasa cape atuh urang hiburan we!" ceuk Esti bari terus jojogedan ala film India bari nyanyanyian sakarep ingsun! Anu lain mah kabeh milu patingcakakak, ngan kuring nu rada jempe. Da inggis ku aya rarasaan teu ngeunah tea.
Nepi ka imah Pa Lurah ampir dur magrib. Na atuh, ari lenggerek teh Esti ujug-ujug kapiyuhan. Untung teu tibeubeut katahan ku Ending nu aya persis disatukangeunnana. Ku Ending jeung ku Somad anakna Pa Lurah, awak Esti anu gendut teh dipayang ku duaan ka kamer. Ari digolerkeun, ari cikikik teh Esti ujug-ujug nyikikik. Panonna bolotot, curukna tutunjuk. Nyikikik teu eureun-eureun tarik naker. Kabeh rareuwas campur sieun! Da nyikikikna teh, lain nyikikik sora seuri Esti. Tapi seuri nyikikik nyirihil jiga sora embe anakna tapi tarik tur matak nyeri kana ceuli!
Bu Lurah samar rampa, ranginang nu keur dituang teu karasa kalah diremek-remek bari calangap! Pa Lurah kitu deui, utah ituh g Somad nyusulan dukun, ustad atawa paraji!
Kusabab tarik naker nyikikikna, katambah beja pabeja-beja. Tatangga Pa Lurah akhirna ngarogrog, hayang naringali. Bumi Pa Lurah ngadadak rame. Barudak jeung kolot ronghok ngintip dina jandela kamer susuganan bisa katingali.
Jol paraji langsung asup ka kamer Esti anu keur cicirihilan, diparancahan teu cageur wae. Paraji kaluar deui, taluk cenah eta mah lain kunti samanea. Sup merebot masjid anu ngarangkep ustad di masjid. Tapi nu cicirihilan bari nyikikik tea anger teu cageur. Pa Ustad kaluar deui, teu sanggup cenah. Ieu mah jurigna bedegong pisan!
Kuring mah di luar harita teh teu milu asup. Da geus ngarasa tea, pas tadi di tengah perjalanan. Ngangseu bau hangru jeung semu hanyir tea bari ningali angin muter. Keur ngobrol jeung Esa (tah inget ayeuna mah mahasiswi nu hiji deui teh ngaranna Esa), Ending, jeung Aming ngomongkeun kalakuan jeung sompralna omongan Esti basa digebes ku uing. Enung mah harita milu di jero kamar, ngajagaan nu kaasupan Kunti. Bubuhan bisa ngaji. Jigana sabisa-bisa babacaan.

Keur ngobrol kitu, Enung kaluar. Ngumaha ka kuring, sebagai ketua kelompok. Kusabab kabeh geus teu bisa nanaon. Ari Esti beuki maceuh jeung mijah cicirihilan bari teu ngomong sakecap-kecap acan. Blus kuring asup ka kamer. Saacanna menta ka Pa Lurah sangkan jelema nu ngagelek dititah baralik we. Sanggeus rada sepi. Di kamar teh ngan aya opatan, kuring, Enung, Pa Lurah jeung Somad anaknak katut nugering ngadadak tea. Kuring melong kana beungeut Esti teh, enya yakin kasurupan! Panon bolotot tapi kosong tea. Lain molotot ka kuring.
Ah, lahaola rek sabisa-bisa we harita teh. Da saacan indit teh teu kosong-kosong teuing geus dibekelan kunu jadi Bapa sorangan. Kuring ngadoa menta ka Allah sangkan Esti dicageurkeun, jurig nu nyiliwuri, ngadon asup ka waraga Esti sing diusir. Tur ulah asup ka kuring anu seja rek usaha ngusirna. Da nu kitu mah mun teu kuat urangna, bakal ngintip ka urang atawa ka kulawarga urang anu deukeut.
Aya nu ngaharewos kana ceuli, nitah sangkan tengah talapak leungeun Esti kudu ditutup. Kusabab awewe, nya kudu ku awewe deui. Kuring nitah Enung sangkan mencet tengah-tengah talapak leungeun Esti. Kuring mah tuluy maca fatihah, qulhu, falaq, binas jeung ayat kursyi bari nurut kana papagah Bapa yen mun maca ayat kursyi kudu bari nahan nafas puseurkeun napas dina sahandapeun bujal. Terus tiupkeun kanu keur kasurupan tea. Make isyarat leungeun jiga ngadorong kanu kasurupan. Aneh tapi nyaan, basa kuring geus maca ayat kursyi terus leungeun didorongkeun bari ngaleupaskeun napas tina handapeun bujal tea. Sapada harita awak Esti, anu keur ngagoler teh ujug-ujung cengkat, tapi heuras terus ngajengkang deui satakerna. “Esti” jiga nu nyeri pisan terus  ngajerit tarik pisan. “Embung balik aing, embuuuuuung! Aing betaaaah dina awak si Esti!!! Embung baliiiiiiikkkkk! Ulah diusir aiiiiing!!!”

Geus katingali kitu mah, hantem we kuring ngalakukeun gerakan jiga tadi. Bari teu petot-petot maca ayat kursy jeung lahaola. Hate manteng ka Pangeran. Unggal didorongkeun leungeun, awak Esti ngajengkang bari jejeritan. Sanggeus sababaraha balikan. Leketey awakna Esti jadi leuleus, kapiyuhan jigana mah. Kuring nyokot gelas nu geus aya caian urut Merebot tadi ngubaran esti. Embun-embunan Esti dibaseuhan bari didoaan. Nyah, beunta. “Aya dimana ieu teh Nung, Den? Naha meni asa leueleus kieu jeung nyareri awak teh!!!”. Alhamdulillah... kuring Enug, Pa Lurah, Somad ampir bareng ngucap syukur.  Ningali kana jam nu naplok dina tembol kamar, deuh geuning geus jam genep leuwih dua puluh menit! Gura-giru kuring mah wudu rek solat magrib, ninggalkeun Esti nu bingung, nu karak cageur jeung Enung (anu ayeuna jadi indung barudak)!

No comments:

Post a Comment